Gisteren op kantoor de middag scattend doorgebracht (scatten: het zingen van woorden zonder betekenis).
Het was mooi weer, en ik besefte: dit is een gelukkige tijd waaraan ik later zal terugdenken. Een geschikte song om dit ‘besef van geluk’ te ondersteunen schoot me niet te binnen, vandaar dat ik maar wat improviseerde.
Ba doo-wee wap o doo-bee...
Ik leek die middag Ella Fitzgerald wel.
Scatten doe je vooral wanneer je opgewekt bent, somber scatten bestaat volgens mij niet. Het is leuk om te doen en wanneer je regelmatig oefent word je er steeds beter in.
De professionele kampioen van de scat-vocals was natuurlijk Ella Fitzgerald. Niemand kon het zo goed als zij. De jazz-zangeres was een aparte verschijning: haar ogen gingen schuil achter dikke brillenglazen, haar kapsel leek wel een kunststof pruik, en ze ging meestal gekleed in een ruimvallende jurk die meedeinde met haar bewegingen. Maar wat kon ze zingen... Geweldig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten