Little People in the City

In het boekje Little People In The City staan foto’s van de Engelse kunstenaar Slinkachu. Slinkachu behoort tot de top van de ‘so called’ ‘urban art scene’. Hij fotografeert miniatuurpoppetjes die hij op straat heeft neergezet en die net als wij - echte mensen - bezig zijn met dagelijkse beslommeringen. Zo zien we een poppetje bij een geldautomaat staan, een piepklein zakenmannetje een taxi aanroepen, is een bouwvakkertje bezig om een gat in het trottoir te hakken en loopt een jogger langs een paar immens grote weggegooide blikjes frisdrank. Soms zit er een niet alledaagse straatscène tussen. Op één van de foto’s zien we bijvoorbeeld een vader die - ter bescherming van zijn weggedoken dochter - met een jachtgeweer een hommel doodschiet.

Mensen zijn op de foto’s gereduceerd tot kleine poppetjes terwijl hun omgeving - de straat in een stad - hetzelfde is gebleven. Het is een beetje goochelen met verhoudingen waardoor het besef versterkt wordt dat de stadsbewoner soms kwetsbaar is en eenzaam. En de stad groot en gevaarlijk. Daarom zijn de foto’s niet alleen grappig, maar soms ook vertederend.


‘They’re not pets, Susan’:



Roadworks:



Dreams of packing it all in:



One day he will notice me:



‘Taxi!’:



Weed surgeon:



Cash machine:



• Little People in the City

The Beatles - Carnival of Light

Paul McCartney liet deze week weten dat hij het Beatlesnummer ‘Carnival of Light’ uit wil brengen. Vol verwachting klopt ons hart. Op YouTube gezocht en gevonden! In het nummer geen magische samenzang van Lennon en McCartney, wel veel geëxperimenteer met achteruit gespeelde geluidsfragmenten. Voor Beatlesliefhebbers is het wel bijzonder, maar een echte fab-four-klassieker zal het niet worden.



Nog een fragment van ‘Carnival of Light’. Dit keer het originele - niet bepaald indrukwekkende - gitaargepiel dat in het nummer vertraagd en achterstevoren werd gebruikt.

Dans! - Tussenverdieping- en hotellobbydansers

Op kantoor doe ik het wel eens. Op de tussenverdieping waar niemand het ziet: een danspasje. Een beetje Fred Astair-achtig, zwierig dus, alsof ik meespeel in een ouderwetse zwart-wit film. Het leuke is dat niemand er iets van merkt. De tussenverdieping is mijn éénpersoons ballroom. Ik vertel niemand iets over mijn ‘dubbelleven’. Terug in de kantoortuin ben ik weer die saaie loonslaaf. Maar ik weet wel beter. Ha! Ze hadden me een paar minuten geleden eens moeten zien!

Een clip die dit gevoel het best weergeeft is ‘Weapon of Choice’ van regisseur Spike Jonze op een nummer van Fatboy Slim. Danser in het filmpje is acteur Christopher Walken. We zien hem in het begin van het clipje een beetje treurig en uitgeblust zitten in de lobby van een hotel. Maar dan gebeurt het: hij staat op en lijkt wel een gedaanteverwisseling te ondergaan, want energiek begint hij zijn dans. Wat hij laat zien doet mijn danspasjes verbleken, want wat kan die man dansen zeg! Eenmaal uitgedanst, gaat hij weer zitten in zijn hotelfauteil en neemt hij opnieuw die treurige houding aan. Alsof er niets is gebeurd. Niemand heeft er iets van gezien of gemerkt, maar wij - lobby- en tussenverdiepingdansers - weten beter, wij delen een geheim met Christopher Walken.

• Bekijk ‘Weapon of Choice’ via YouTube

Xavier Ribas - Barcelona Pictures

Grappige fotoserie van de Spaanse fotograaf Xavier Ribas. De serie heet Barcelona pictures en laat mensen zien die ‘van het mooie weer willen genieten’. Ze zoeken daarvoor niet de meest voor de hand liggende plekken uit. Want ze zetten hun tafeltjes en stoeltjes neer op desolate parkeerterreinen, spreiden hun handdoekje uit op een strand waarboven een viaduct loopt, gaan zitten in treurige buitenwijken, of verzamelen zich op wat men noemt ‘braakliggende’ terreinen. Ik moet er wel om lachen als ik de foto’s zie. Ze maken me vrolijk. Mensen die zich niets aantrekken van hun omgeving.

Dubbelgangers (2) - George Bush / Steve Bridges

Je kunt zeggen over George Bush wat je wilt, maar humor had hij wel. Zelfspot om precies te zijn. En zelfspot heb ik altijd een goede eigenschap gevonden. Bij macho-mannetjes als Poetin en Berlusconi ontbreekt het daaraan, die maken altijd grappen over anderen (vooral over vrouwen) en nooit over zichzelf.

Bush wordt perfect geïmiteerd door Steve Bridges. De imitator lijkt niet alleen op de Amerikaanse president, hij praat net zo en maakt dezelfde gebaren. Hij zou Bush’ dubbelganger kunnen zijn.