zaterdag 24 januari 2009

Uit het dagboek van een vader: I Survived Chimpie Champ


Afgelopen zondag regende het en de kinderen verveelden zich. Wat moet je op zo’n dag? Vroeger - weet je nog wel oudje, in die kinderloze tijd - deed je de gordijnen dicht en kroop je lekker dicht tegen elkaar in bed met een boek of een glossy. Maar tegenwoordig zijn er kinderen die bezig gehouden moeten worden.

Op naar Chimpie Champ dus. Een overdekte speelhel, pardon speelhal in - of all places - Aalsmeer. Samen met andere ouders reden we er in optocht naartoe alsof het een militaire operatie was, een soort C-day dus. Nadat we de toegangspoorten waren gepasseerd vlogen de kids alle kanten uit. Want wat hebben ze een energie hè, die kinderen van tegenwoordig. Die energie lijkt zich in zo’n speelhel wel te vermenigvuldigen. Onvermoeibaar stormen ze van de - misselijkmakende - trampoline naar het opblaaskasteel waar ze elkaar uit de torenkamer proberen te rammen. Het leek de slag bij Chimpie Champ wel. En bij een veldslag vallen gewonden. Want door al dat ongecontroleerde geren en geram gaat er wel eens een tand door de lip, of bezeren ze een arm of been. En huilen dat ze dan doen...

Maar goed, ik keek niet alleen met verbazing naar de kinderen maar ook naar de ouders. Vooral vaders veranderen van stoere macho’s in grote kleuters. Op handen en voeten kruipen ze door speeltoestellen en over speelmatten om zo leuk mogelijk met hun kinderen te doen. Zonder schoenen, want die mag je in Chimpie Champ niet aanhouden, de hel betreedt je op sokken. En - help! - wat dragen er nog veel mannen witte sokken! Argh...

Deze vader heeft de ‘slag bij Chimpie Champ’ ternauwernood overleefd. Let wel ternauwernood, want op een zwak moment ben ik een wc in gevlucht en heb daar zo’n tien minuten zitten huilen. Waarom wilde ik dit? Wat is hier leuk aan? En wanneer krijg ik hier nou iets voor terug? vroeg ik mij zittend op de toiletpot af. Tot er op de deur werd geklopt en een vader aan mij vroeg: ‘gaat het wel meneer?’. Ik keek naar de deur. Onder de opening van de deur zag ik twee witte sokken. En opnieuw barstte ik in snikken uit...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten