Hey Jude!

Mooie songtekstgraphic van de Beatlesklassieker Hey Jude voor iedereen die uit volle borst wil meezingen. Het 'na' aan het eind wordt bijna eindeloos herhaald. En nu allemaal: Na, na, na, na-na-na-naaaaa, na-na-na-naaaaa, hey Jude!

Gerard Reve: Graf te Blauwhuis

Binnenkort verschijnt het eerste deel van de Gerard Reve biografie Kroniek van een schuldig leven, geschreven door Nop Maas. Geen idee of ik het boek ga kopen of überhaupt ga lezen.
Gek dat na het overlijden van Reve de glans van zijn werk er ook een beetje af is. De Avonden zal over een paar jaar nog wel worden gelezen, samen met één of twee andere boeken (Werther Nieland?), maar of de rest van zijn werk de tand des tijds zal doorstaan vraag ik me af. Misschien heeft het te maken met Reve's ironie, die bijna in elke alinea is terug te vinden, en die juist meer verborgen is in De Avonden en Werther Nieland. Misschien leven we 'nowadays' in een tijd waarin ironie flauw en passé wordt gevonden. Iedereen verkondigt zonder terughoudendheid zijn of haar mening, meestal zonder zelfspot of humor. Ironie ergert en irriteert en soms ben ik het daar ook wel mee eens. Vooral wanneer ironie een masker is waarachter men zich verschuilt, uit angst om iets van zichzelf te laten zien.

Niet alleen in Reve's proza maar ook in zijn gedichten spat de ironie van iedere pagina. Ik moet er nog steeds om (glim)lachen, maar opvallend is dat het eerste deel van wat ik zijn mooiste gedicht vind - Graf te Blauwhuis - juist ontdaan is van die grappenmakerij. Dat eerste stukje is serieus en de laatste regels 'Een kind nog. Dag lieve jongen.' bijna ontroerend. Is het daarom - naar mijn mening - zijn mooiste gedicht?

Graf te Blauwhuis
(voor buurvrouw H. te G.)

Hij rende weg, maar ontkwam niet,
en werd getroffen, en stierf, achttien jaar oud.
Een strijdbaar opschrift roept van alles,
maar uit een bruin geëmailleerd portret
kijkt een bedrukt en stil gezicht.
Een kind nog. Dag lieve jongen.

Gij, die koning zijt, dit en dat, wat niet al,
ja ja, kom er eens om,

Gij weet waarom het is, ik niet.
Dat Koninkrijk van U, weet U wel, wordt dat nog wat?

(1965)

Gerard Reve
Uit: Nader tot u

• Gerard Reve: Graf te Blauwhuis

Axe Riverboy: Carry On

Ah, hier word ik vrolijk van: Axe Riverboy met 'Carry On'. Zijn muziek klinkt Engels maar Axe zelf is 100% Frans. Zijn voornaam - Xavier - is door elkaar gehusseld en in zijn artiestennaam verwerkt. O ja, die snor is inmiddels afgeschoren.

AXE RIVERBOY - CARRY ON

Simon Eléphant | MySpace Videos

Paul Auster

Ik heb hem nog niet gekocht maar ga dat zeker doen: de nieuwe roman van Paul Auster. De recensies zijn lovend, 'Onzichtbaar' wordt een echte 'ouderwetse' Auster genoemd, vol verrassende wendingen, duizelingwekkende 'literaire Droste-effecten' en er worden 'op Austeriaanse wijze' verbanden gelegd tussen gebeurtenissen die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben.

Eigenlijk ben ik een beetje een rare Auster-fan want twee van mijn favoriete Austerboeken zijn tegelijkertijd zijn minst bekende. Ik heb het dan over het superdunne 'Oefeningen in waarheid' en de dikkere pil 'Ik dacht: mijn vader is God'. Die laatste is niet eens door Auster zelf geschreven, de verhalen in het boek werden door hem verzameld na een oproep door de schrijver op een Amerikaans radiostation aan iedereen 'die een verhaal te vertellen had'. De respons van de luisteraars was groot.
De ingezonden verhalen gaan voor het grootste deel over uitzonderlijke gebeurtenissen waarin toeval een grote rol speelt. En daarom hadden het verhalen van Auster zelf kunnen zijn, want toeval is de dikke rode draad in het werk van de schrijver: kleine en grote 'toevallige' gebeurtenissen die fascineren of die van invloed zijn op het verdere verloop van iemands leven.

Ik heb wel eens iemand horen beweren dat Auster hiermee wil zeggen dat 'er een hogere macht is' die ons leven d.m.v. het toeval stuurt en bepaalt. Dat geeft het werk van Auster een reli-tintje waar ik het totaal niet mee eens ben. Iedere aanwijzing voor het bestaan van een hogere macht ontbreekt volgens mij in zijn boeken, tenminste ik heb er nooit één kunnen vinden.

Ik heb een andere theorie, en dat is dat Auster eigenlijk wil zeggen dat het leven mooi en bijzonder wordt door het toeval dat niet te bevatten is en waar geen verklaring voor is. Dat toeval is een klein wondertje en daarom fascinerend, 'it makes life worth living'.
Als dat is wat Auster wil zeggen, dan ben ik het helemaal met hem eens.

• Bespreking 'Oefeningen in waarheid'
• Paul Auster: Onzichtbaar

Emiliana Torrini

Mooie muziek van Emiliana Torrini. Torrini Italiaans? Nou ik dacht het niet, want ze komt uit Icesaveland: IJsland. Mooi hoesje, mooie vrouw en een cd - Me and Armini - met mooie nummers. Volgende week treedt ze op in de Melkweg, misschien koop ik wel een kaartje...

• Emiliana Torrini: Birds

Opgepimpte straataffiches

Je ziet ze regelmatig op lantaarnpalen hangen: zelfgemaakte affiches met persoonlijke oproepen. In de meeste gevallen wil iemand dat je uitkijkt naar een weggelopen kat. Er staat dan een foto op van Pluisje of Tommie en een adres en telefoonnummer dat je kunt bellen wanneer je het huisdier ergens hebt gezien. Ik blijf altijd even staan om de tekst te lezen en naar de vormgeving te kijken. Het zijn vaak wat krakkemikkig in elkaar gezette A4-tjes, en daarom aandoenlijk om te bekijken. Ze bieden een klein kijkje in een leven van iemand uit de buurt.

De Zelfgemaakte straataffiches zijn een bron van inspiratie voor 'cardoncopy' uit New York. De kunstenaar/vormgever neemt de affiches mee naar huis en 'restyled' ze in een mooie vormgeving. De tekst blijft hetzelfde. Vervolgens hangt hij ze weer op dezelfde plek terug. Het zijn kleine kunstwerkjes.

• Cardoncopy

La Linea

Terug naar de 'animatie-eenvoud' met La Linea, het uit één lijn getekende, sarcastisch lachende poppetje. Eenvoudig idee, dat perfect is uitgevoerd.
Het figuurtje dat een brabbeltaaltje spreekt (of is het Italiaans?), zich kwaad maakt en vaak moet lachen, neemt het bijna altijd op tegen zijn schepper, de tekenaar wiens hand tijdens de filmpjes in beeld verschijnt. De animatiefilmpjes zijn kleine tijdloze meesterwerkjes, ook in het hedendaagse tijdperk van ‘digitale perfectie’. Bekijk ze op You Tube.

Stevie Smith: Not waving but drowning

Not waving but drowning

Nobody heard him, the dead man,
But still he lay moaning:
I was much further out than you thought
And not waving but drowning.

Poor cheap, he always loved larking
And now he's dead
It must have been too cold for him his heart gave way,
They said.

Oh, no no no, it was too cold always
(Still the dead one lay moaning)
I was much too far out all my life
And not waving but drowning.

Stevie Smith


Mooi gedicht uit de door Henny Vrienten samengestelde poëziebloemlezing Zwaan kleef aan. Het leuke van deze bloemlezing is dat er bij elk gedicht een korte toelichting cq uitleg staat, geschreven door Henny himself. Not waving but drowning gaat over 'de paljas', 'de grappenmaker'. Een aandachttrekker die altijd leuk doet maar eigenlijk zijn leven lang eenzaam is. Als een zwaaiende zwemmer in zee, die niet zwaait maar om hulp roept en langzaam verdrinkt. Poëzieverslinder Henny Vrienten legt het beter uit, lezen dus die bundel.


Ik zwaaide niet maar verdronk

Niemand hoorde hem, de dode,
Hoewel zijn klacht nog steeds weerklonk:
Ik was veel verder in zee dan je dacht
En ik zwaaide niet maar verdronk.

Arme kerel, steeds voor een grapje klaar
En nu is hij heen
Zijn hart zal wel van de kou bezweken zijn,
Zei iedereen.

Ach nee nee nee, het was altijd te koud
(Zei zijn klacht die nog steeds weerklonk)
Ik was mijn hele leven al te ver
En ik zwaaide niet maar verdronk.

Vertaling Paul Claes

• Henny Vrienten: Zwaan kleef aan

Christiaan Kuitwaard

Mooie olieverfschilderijen van Christiaan Kuitwaard in galerie Eewal. Herfst en winterbeelden geschilderd in dezelfde tinten. Ook de stillevens zijn mooi. Verstilde beelden van borden, kopjes en schotels. Perfect geometrisch geschilderd met een mooie lichtval. Over de meeste doeken lijkt een soort waas te liggen wat ze een beetje abstract maakt, alsof je met toegeknepen ogen naar de afbeeldingen kijkt. Nog tot en met zaterdag te zien.

• Christiaan Kuitwaard
• Galerie Eewal